นิยาย Mobile Suit Gundam : The Witch from Mercury โมบิลสูท กันดั้ม แม่มดจากดาวพุธ Ep0.5

แปล และ “เรียบเรียงใหม่” จาก https://g-witch.net/music/novel/

 

 

「ゆりかごの星」

“เครเดิ้ลสตาร์”

ต้นฉบับ: ฮาจิเมะ ยาทาเตะ / โยชิยูกิ โทมิโนะ

เขียนโดย : อิจิโร โอโคจิ

 

 

ฐานโคจรของดาวพุธ “Pebi Colombo 23″ ที่กำลังโคจรอย่างไม่เสถียร เนื่องจากแรงดึงดูดจากดวงอาทิตย์ มันคือที่ๆมีความสมดุล แสนละเอียดอ่อน

 

ดาวพุธอยู่ห่างจากดวงอาทิตย์เพียง 57.91 ล้านกิโลเมตร และการสัมผัสกับความร้อนโดยตรงจะทำให้เลือดของคุณเดือดพล่าน

 

ในทางกลับกัน ถ้าคุณเข้าไปในเงาของดาวพุธ มันจะเย็นมาก เกินลบ 100 องศา มันไม่ใช่ที่สำหรับมนุษย์อย่างแน่นอน
　

นอกจากนั้น ที่นี่ ยังมี ลมสุริยะ และอนุภาคบางอย่าง แผ่จากดวงอาทิตย์ ก็ยังทำให้ระบบอิเลคโทรนิคส์ทำงานผิดปกติเป็นระยะๆ บนดาวพุธแห่งนี้  ที่ๆ ข้อผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็สามารถฆ่าคนได้ 

 

###############################################

เสียงหึ่งๆ และ แสงไฟในโรงเก็บเครื่องบิน เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม

ฐานทั้งหมดเข้าสู่โหมดฉุกเฉินเนื่องจากการเตือนที่เกิดจากเปลวไฟจากแสงอาทิตย์

 

ซูเลตต้า เข้ามาในฐานที่มืดสนิท…

 

 

ซูเลตต้า เด็กน้อยอายุ 6 ขวบ ที่กำลังกลัวไฟสัญญาณแดงเข้ม

ในช่วงเวลาเช่นนั้น ซูเลตต้ามักจะเข้ามาหาผม…

 

“แอเรียล ให้ฉันเข้าไปได้ไหม”

 

 

“แอเรียล” คือชื่อของ ผม

แม้ว่าตัวตนของผมเป็นความลับจากภายนอก แต่ผม ก็เป็น “โมบิลสูทกันดั้มไทป์”

เมื่อซูเลตต้ามาหาผม ก็มักจะเป็นเวลาที่แม่ของเธอยุ่งกับงาน

ตอนนี้ดาวพุธไม่มีเด็กน้อยคนอื่นเลย นอกจากซูเลตต้า 

นั่นเป็นเหตุผลที่ผมคือ “เพื่อนเล่น” คนเดียวของเธอ

 

 

“แอเรียล เล่นเกมกัน!”

 

ซูเลตต้าควบคุมคอนโซลของผม และแสดงหน้าจอเกม

 

 

วันนี้เธอจะเล่นเกมอะไร?

 

 

“เกมยานยิง! วันนี้เป็นวันที่จะเอาชนะแม่ของฉัน!”
　

 

แม่ของ ซูเลตต้า  เป็นผู้พัฒนาของผมและเป็นนักบินทดสอบกันดั้มด้วย　

อาจเป็นเพราะเหตุนั้น ทั้งแม่และซูเลตต้าจึงเล่นเกมประเภทนี้ได้ดี

ผมสงสัยว่า ซูเลตต้า  เล่นเกมนี้เป็น “ครั้งแรก” เมื่อตอน 4 ขวบด้วยตัวเองจริงๆ หรือเปล่า?

 

ความสามารถของซูเลตต้าเหนือกว่าคนอื่นๆในดาวพุธ ยกเว้นแม่ของเธอ

คะแนนก็สูงขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนเธอจะทำคะแนนขึ้นอีกครั้ง

 

“แอเรียล ดูสิ!”

 

 

ได้คะแนนสูงกว่า!  ซูเลตต้า เขย่าคอนโซลอย่างมีความสุข

ซูเลตต้า  นักบินตัวน้อยของผม…

 

###############################################

 

วันหนึ่ง ซูเลตต้า อายุเก้าขวบ มาหาผมด้วยน้ำตา เธอบอกว่าถูกผู้ใหญ่รังแกมา

แต่ซูเลตต้า ไม่ยอมคุยกับแม่ของเธอ ทำไมกันนะ?

 

“เพราะไม่อยากให้แม่เป็นห่วง ”

 

แม่ได้ออกจากดาวพุธ ไปทำงาน ทิ้งผม กับ ซูเลตต้า เพียงลำพัง

แม้ว่าตัวผมจะได้รับการเก็บซ่อน แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นมิตร

ว่ากันว่ามีคนจำนวนไม่น้อยที่ยืนกรานให้ขับไล่พวกพวกเราออกไปเพื่อไม่ให้เกิดปัญหา

 

 

“เฮ้ แอเรียล”

 

 

อะไรเหรอ?

 

 

“โลกนี่ มันเป็นสถานที่แบบไหนกันล่ะ?”

 

 

ซูเลตต้า รู้จักแต่ดาวพุธตั้งแต่จำความได้

นั่นเป็นเหตุผลที่ผมสนใจ “สิ่งมีชีวิต” ในดาวทรงกลม ที่เห็นในไลบารีข้อมูลเป็นอย่างมาก

 

โรงเรียน เมือง เพื่อนฝูง และเด็กๆ… สิ่งเหล่านี้ คือของที่คนทั่วไปควรได้รับ แต่ที่นี่ มันถูกมองข้ามไป
เพราะที่นี่ มีเพียงชีวิตประจำวันของการขุดหาทรัพยากร ในขณะที่ต้องระวังพายุสุริยะไปด้วย

 

ซึ่งถ้ายังต้องใช้ชีวิตไปวันๆด้วยสภาพนี้ ก็ไม่แปลกที่ผู้ใหญ่บนดาวนี้จะค่อนข้างไร้น้ำใจ และหยาบกระด้างเช่นกัน
　

ทุกๆวัน จึงหมดไปกับการนั่งอ่านดูข้อมูล “ห้องสมุด”

และเมื่อผมแสดงเมนูต่อซูเลตต้า 

ผมก็สุ่มเลือกอนิเมะที่ผมชอบให้ซูเลตต้า

 

อนิเมะ ภาพยนตร์ และนวนิยาย ฐานข้อมูลวรรณกรรม บันเทิง ความรู้ทั่วโลก

ซูเลตต้า ได้อ่านมัน และสามารถลืมเรื่องแย่ๆเกี่ยวกับดาวพุธในขณะที่ดูมัน
　

 

จากนั้น 30 นาที หลังจากดูอนิเมะเรื่องโปรดของเธอแล้ว ซูเลตต้า ก็พึมพำเบาๆ

 

 

“ถ้าเธอวิ่งหนี ก็จะได้อย่างเดียว ถ้าสู้ก็จะได้สองอย่าง” 

 

 

นั่นคือสิ่งที่ ซูเลตต้า ได้รับคำสอนจากแม่ของเธอ

 

###############################################

 

เมื่อซูเลตต้า อายุได้ ห้าขวบ แม่พูดกับเธอ ที่พยายามจะหนีจากการฉีดวัคซีน

 

“ฟังนะซูเลตต้า ถ้าหนีจากการฉีดยา สิ่งที่ได้คือไม่เจ็บตัว”

 

“ไม่เจ็บก็ได้เหรอ”

 

“แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าลูกได้ฉีดยา? มีผลลัพท์อย่างอื่นรออยู่นะ เช่น  แม่จะมีความสุข และลูกก็จะแข็งแรง”

 

“นั่นเป็นเหตุผลที่ผู้ใหญ่ไม่กลัวการฉีดยาเหรอ”

 

“ใช่ … ถ้าเธอวิ่งหนี ก็จะได้อย่างเดียว ถ้าสู้ก็จะได้สองอย่าง” 　

 

 

ตั้งแต่นั้นมา คำนั้นก็กลายเป็นคาถาที่ผลักให้ซูเลตต้าเข้มแข็ง

 

ผมเองก็ด้วย

 

 ###############################################

 

 

“ถ้าเธอวิ่งหนี ก็จะได้อย่างเดียว ถ้าสู้ก็จะได้สองอย่าง” 　

 

 

ซูเลตต้า พูดซ้ำๆ อีกครั้ง 

 

 

ผมกำลังรอคาถาแสดงผล

จนกระทั่งใจของซูเลตต้าเต็มไปด้วยความกล้าหาญ และทำลายคำสาปแห่งความกลัว

ไม่เป็นไรหรอก 

ซูเลตต้าสามารถก้าวข้ามได้ด้วยตัวเธอเองได้แน่นอน

 

 

เพราะคำพูดของแม่นั้น คือแรงผลักดันที่ดีจริงๆ

 

 

 ###############################################

 

 

“แอเรียล เตรียมปล่อยตัวฉุกเฉิน อุบัติเหตุบนพื้นผิวดาวพุธ ใกล้ฐานขุด Chaomonfu!”

 

 

วันนี้ ยานเคลื่อนที่ สำหรับการขุดทรัพยากรได้หายไป…

 

 

“ขอโทษที่มาช้า!”

 

 

ซูเลตต้า วัย สิบเอ็ดขวบ กระโดดขึ้นห้องนักบินของผม

 

 

“แสงแดดเข้มมาก การสังเกตปรากฏการณ์โปรตอนพลังงานสูง เร็วเข้า!”

 

 

ดาวพุธ ยังคงเป็นสถานที่ที่อันตรายสำหรับมนุษย์ที่จะมีชีวิตอยู่

เหตุใดเราจึงถูกเรียกตัวทุกครั้งที่เกิดอุบัติเหตุ?

 

เพราะเราคือคู่หู กู้ชีพ ที่ดีที่สุดบนดาวพุธ!

 

เธอได้ช่วยชีวิตพวกผู้ใหญ่ไว้หลายครั้ง

ด้วยเหตุนี้ ผู้คนจำนวนมาก เริ่มชื่นชมแม่ และ ซูเลตต้า

และมีผู้ใหญ่ที่ร้ายกับเราน้อยลง เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน 

 

 

“ไม่มีวัตถุบนวิถีโคจร อนุญาติให้ปล่อยตัว”

 

 

“เอาล่ะ หลังจากปล่อยแล้ว ให้เปลี่ยนไปใช้การซ้อมรบบนพื้นผิวลงจอดทันที”
　

 

เราบินออกจากประตูสู่อวกาศ ดวงอาทิตย์ที่แผดเผากระทบเครื่องทันที

 

 

ซูเลตต้า กระโดดเข้าไปในเงาของปล่องภูเขา ซึ่งจะหลีกเลี่ยงแสงแดดโดยตรง
　

 

เรารีบไปยังที่เกิดเหตุผ่านเงาของปล่องภูเขาไฟ

 

 

“นานแค่ไหนแล้วตั้งแต่เราจับสัญญาณไม่ได้?”

 

 

“เก้าสิบเจ็ดนาที…ไม่มีสัญญาณ…ไม่ทราบตำแหน่งปัจจุบัน เร็วเข้า! ซูเลตต้า”

 

ผู้ควบคุมการปฏิบัติงาน “เมลิสซ่า” ขอร้อง และเธอคือภรรยาของ “เออร์โก้” ที่หลงทาง

 

 

เออร์โก้ คือคนที่ไม่ค่อยชอบพวกเรา และซูเลตต้าเท่าไหร่นัก 

นอกจากจะต่อต้านการซ่อนตัวตั้งแต่ต้นแล้ว เออร์โก้ ยังกลายเป็นลูกน้องของแม่ เพราะแม่ของซูเลตต้าเพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่ง

จริงๆแล้วผมไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะรังแกซูเลตต้าได้ เขาเป็นผู้ใหญ่งี่เง่าคนนึงที่ผมเคยเจอมา
　

 

แต่ซูเลตต้าตอบทันที…

 

 

“ไม่เป็นไร เมลิสซ่า ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉัน”

 

 

ซูเลตต้าเป็นเด็กดีจริงๆ

 

 

เรามุ่งหน้าไปยังไซต์โดยหลีกเลี่ยงแสงแดด

ซูเลตต้ารู้ดีว่าเส้นทางไหน ที่สั้นที่สุดที่จะใช้ผ่านทาง

ทั้ง เทือกเขา หุบเขา รอยแยก และพื้นผิวดาวพุธ

เส้นทางไหนที่ต้องใช้เคลื่อนที่ เพื่อไม่ให้การจับสัญญาณ ขาดหายไป

เราศึกษามาแล้ว…

 

 

ผมแสดงข้อมูลสัญญาณบนจอภาพ 　

 

 

“ฉันเจอแล้ว จะไปเดี๋ยวนี้” 　

 

 

ความร้อนจากดวงอาทิตย์และอนุภาคพลังงานสูง โจมตีผมทันที

หากสถานการณ์ยังดำเนินต่อไป ผมต้องแย่แน่ๆ

ซูเลตต้า มองไปรอบ ๆ อย่างสงบ

 

และพบ “ยานเคลื่อนที่ขุดทรัพยากร” ในทันที

 

ดูเหมือนว่ามีอุบัติเหตุถล่มระหว่างงานขุด

ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องแงะห้องนักบิน และช่วยเหลือเฉพาะนักบินเท่านั้น 　

 

ซูเลตต้า ดึงบีมเซเบอร์ออกมา

 

 

“แอเรียล ฉันจะปรับเอาท์พุต”

 

 

ซูเลตต้า เร่งเอาต์พุตไปที่บีมเซเบอร์  หากทำผิดพลาด นักบินในนั้นจะต้องถูกบีมเซเบอร์เผาทั้งเป็นแน่ๆ

บีมเซเบอร์สัมผัสเครื่องเบา ๆ ตัดส่วนห้องนักบินอย่างระมัดระวังตามที่เป็นอยู่ มันเหมือนกับการใช้บีมเซเบอร์ราวกับศัลยแพทย์

 

 

ไม่มีคำพูดใดจากฐานดาวพุธ

แทนที่จะให้คำแนะนำ เขารู้ว่าควรปล่อยให้ซูเลตต้าทำงานเงียบๆดีกว่า

 

 

“คุณเออร์โก้ คุณได้ยินฉันไหม ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยคุณ” 　

 

 

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนซูเลตต้าจะไม่โกรธเคือง และค่อยๆ พยายามนำเออร์โก้ออกจากยาน

 

 

 

“คุณเออร์โก คุณมีอากาศเหลือพอไหม?”

 

“ฉันคิดว่าพอมี”

 

“ยังไงก็ กรุณาหลับตาด้วย”

 

 

ผมไม่ได้โกหก ถ้าซูเลตต้า บอกว่า 4 นาที ก็คือ 4 นาที

แม้ไม่มีอะไรผิดปกติกับชุดอวกาศของเออร์โก้

แต่ผมมีเวลา  4 นาที ที่จะช่วยเขากลับบ้าน

 

 

การตัดประตูทางออกจากไซท์งาน ทำอย่างช้าๆราวกับการเย็บผ้า

ซูเลตต้า กำลังทำอย่างใจเย็น แต่มันเป็นความเร็วที่คนธรรมดารู้สึกกลัว

 

แต่การได้ยินเสียงโวยวายของเออร์โก้ หมายความว่าอากาศยังไม่หมด

เป็นเพียงการยืนยันที่ดีของการอยู่รอด

 

 

ซูเลตต้า ตัดสินใจยิงหน้าผาของไซท์งาน ด้วยบีมไรเฟิล

หน้าผาแตกออกเผยให้เห็นช่องว่างอีกด้าน

มันเป็นทางลัด!

 

และมองเห็นประตูฐาน Chaomonfu 

 

ประตูค่อยๆเปิดให้เราเข้าไป 

 

เพียง 4 นาทีก็ถึงย่านที่พักอาศัย ผ่านประตูสุญญากาศทั้งสามบาน

 

มันเหมือนกับที่ซูเลตต้าพูดจริงๆ!!

 

 

 

 

ทุกคนที่ฐานรออยู่ที่ประตูเขตที่อยู่อาศัย

 

ซูเลตต้า ยืนยันว่า เออร์โก้ ปลอดภัย 

 

 

“อย่ามาทำบ้าๆ ! ฉันเกือบตายแล้วนะเธอรู้มั้ย!”
　

 

เออร์โก้ตะโกน ถอดหมวกกันน็อคออก เมลิสซ่าวิ่งเข้าไปกอดเออร์โก

 

 

“ยินดีต้อนรับกลับ เออร์โก้”

 

 

เออร์โก้สงบสติอารมณ์ ขณะที่ภรรยากอดเขา

 

 

“อืม กลับมาแล้วล่ะ
　

 

 

ทุกคนที่มารอรับก็โล่งใจ

 

 

 

 

“ยินดีต้อนรับกลับมา ซูเลตต้า”
　

 

แม่ของพวกเราปรากฏตัวบนจอมอนิเตอร์ ด้วยท่าทีที่ภูมิในในตัวพวกเรามาก

ทำได้ดีมาก ซูเลตต้า…

 

ผมภูมิใจในตัวแม่

และขอบคุณ “เสาอากาศบนหัวของผม” ที่แม่สร้างขึ้น

ผมหวังว่าแม่ จะอยู่กับพวกเราให้นานกว่านี้

 

 

แต่ครั้งสุดท้ายที่ซูเลตต้าฉลองวันเกิดกับแม่ของเธอคือตอนที่เธออายุ 11 ขวบ 　　　

 

——————————–

 

ซูเลตต้า อายุสิบห้าปี

 

แม่ยุ่งเหมือนเดิม เดินทางไปมาระหว่างโลกกับดาวพุธ

 

 

“เฮ้ แอเรียล”

 

 

ซูเลตต้าผู้โดดเดี่ยว ที่เริ่มนั่งเงียบๆ ในตัวผม ถามขึ้น

 

 

“โรงเรียนมันเป็นยังไงเหรอ?”

 

 

ผมไม่เคยไปที่นั่นเช่นกัน

 

 

“แอเรียล ชอบการ์ตูนเรื่องนี้ไหม?”

 

 

นั่นคือนิยาย และการ์ตูนเกี่ยวกับโรงเรียน แต่ก็เก่าไปหน่อย…

 

 

“โรงเรียน คือที่ๆฉันอยากไปล่ะ”

 

 

เมื่ออายุ 15 ปี ซูเลตต้า สนใจเรื่องโรงเรียนเป็นส่วนใหญ่ มีเด็กจำนวนมากในวัยเดียวกัน และทุกวันก็น่าตื่นเต้นและสนุกสนาน

โรงเรียนที่ปรากฎในการ์ตูนและภาพยนตร์จะดูเฉิดฉาย เป็นประกายมากๆ

 

 

แต่เดี๋ยวก่อน ซูเลตต้า เราไม่สามารถกลับไปที่โลกได้

 

เธอคงไม่รู้ แต่ที่นั่นแม่ของเธอถูกเรียกว่า “นังแม่มด” และ “ถูกคนทั้งโลกรังเกียจ”

ถ้าโลกรู้ว่า ผมเป็น “กันดั้ม” …ผมจะถูกทำลายทันที

 

 

 

นั่นคือเหตุผลที่ความฝันของเธอจะไม่เป็นจริง

แต่ก็ไม่เป็นไร ผมจะอยู่กับเธอตลอดไป แม้ว่าเธอจะไม่มีโรงเรียนหรือไม่มีเพื่อน ผมจะอยู่กับเธอ

 

 

 

“ถ้าฉันไปโรงเรียนได้”

 

 

 

ซูเลตต้าพูดเบาๆ

 

 

 

“เราจะไปด้วยกันนะ แอเรียล”

 

—————————————-

 

 

หลังจากที่ห่างหายไปนาน แม่ก็กลับมาที่ดาวพุธ ซูเลตต้า รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

และได้รายงานสิ่งที่เธอจำได้ และสิ่งที่เธอทำเพื่อช่วยคนอื่นๆในดาวพุธ ในขณะที่แม่ของเธอไม่อยู่ 

 

 

ถึงแม้ว่าผมจะอายุ 16 แล้ว แต่ผมก็ผล็อยหลับไปเหมือนเด็ก ในยามที่ไม่มีเหตุอะไร

 

 

คืนนั้นแม่ของผมมาที่โรงเก็บเครื่องบินคนเดียว ไม่มีใครนอกจากผม

ยินดีต้อนรับกลับมานะแม่ เป็นเวลานานแล้วที่เราอยู่ด้วยกันตามลำพังโดยไม่มีซูเลตต้า

มันเป็นเวลาที่มีความสุขจริงๆ

 

 

“ฉันกลับมาแล้ว แอเรียล คงมีความสุขดีนะ ตอนนี้ “โอกาส” มาถึงแล้ว”

　

 

 

โอกาส?… แม่พูดเรื่องอะไร?

 

“การต่อสู้กันตัวต่อตัวของโมบิลสูทจะจัดขึ้นที่ โรงเรียนเทคโนโลยี แอสติคาสเชีย   ผู้ชนะในการดวลจะแต่งงานกับลูกสาวคนเดียวของเดลลิ่ง”

 

 

เดลลิ่ง เป็นประธานของกลุ่มเบเนลริตต์ … ฐานดาวพุธนี้ เจ้าของ ก็คือกลุ่มเบเนลริตต์ เช่นกัน

นั่นเป็นเหตุผลที่ชาวนิคมดาวพุธ ลังเลที่จะยอมรับเรา เพราะเป็นประธานเดลลิงคือคนที่ประกาศว่าแม่ เป็น “แม่มด” และ ไม่ต้อนรับพวกเรา

 

 

“แอเรียล พวกเธอไปโรงเรียนเถอะ”

 

 

มันไม่ดีนะแม่ 

ซูเลตต้าต้องไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้สิ 

ถ้าเป็นการแก้แค้น แม่ก็ต้องทำคนเดียว!

อย่าเอาซูเลตต้าไปเสี่ยงด้วย!!

 

แต่แม่ไม่ได้ยินผมพูดหรอก

 

 

“ดูสิทุกคน ลูกสาวของเรา จะแก้แค้นให้ทุกคน!”

 

แม่พูดเหมือนกับว่าทุกคนใน “สถาบันวิจัยในอดีต” กำลังอยู่ด้วยกันเลย…

 

————————————–

 

วันรุ่งขึ้น 　ซูเลตต้า ผู้ไม่รู้อะไรเลยมาบอกผมด้วยความยินดี

 

 

“ฟังนะ แอเรียล ฉันไปโรงเรียนได้ด้วยล่ะ! “

 

 

อืม ผมได้ยินจากแม่แล้ว เมื่อคืนนี้…

 

“แม่ของฉันทำตามขั้นตอนการลงทะเบียน เธอบอกให้ฉันตั้งใจเรียนเพื่อทำให้ดาวพุธดีขึ้น ฉันจะทำให้ดีที่สุด ฉันจะทำให้ดาวพุธเป็นสถานที่ที่ไม่มีใครเสี่ยงตาย เธอพาฉันไปในเมือง ร้านค้า และสมัครเข้าโรงเรียนด้วยล่ะ”

 

 

โถ่เอ๊ย ซูเลตต้า เธอไม่รู้อะไรเลย

 

ผมอยากบอกเธอเหลือเกินว่า มันเกิดอะไรขึ้น

 

แม่กำลังใช้เธอเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น!!

 

แต่ผมเถียงแม่ไม่ได้…เพราะเธอคือแม่ผู้ให้กำเนิดของผม

 

 

“แต่ฉันจะทำได้ไหมนะ ฉันไม่เคยมีเพื่อนที่เป็นมนุษย์เลย และฉันอาจจะไม่สามารถเรียนได้เลย”

 

 

ซูเลตต้าระบายความวิตกกังวลของออกมา

 

 

“แม่บอกว่าเธอไปกับฉันได้…แต่มันน่ากลัวน่ะ เพราะฉันรู้จักแต่สิ่งที่อยู่บนดาวพุธ…”

 

 

ถูกแล้ว ซูเลตต้า ไปโรงเรียนด้วยตัวเองตอนนี้มันไม่ได้อะไรขึ้นมาเลย

เธอสามารถศึกษา เรียนรู้สิ่งต่างๆได้จากที่ดาวพุธ  หากไม่มีเธอ ทุกคนบนดาวพุธจะต้องลำบากแน่ๆ

 

 

ผมน่ะ ไม่อยากเป็นเครื่องมือของแม่เลย

คำสาปน่ะ ไม่จำเป็นต้องสืบทอดเลยซักนิด

 

 

“บางทีฉันควรปฏิเสธ ถ้าฉันไปแล้วมันล้มเหลวล่ะ ค่าเข้าเรียนก็ไม่ฟรี และฉันจะให้แม่ของฉันผิดหวังมั้ยนะ …นี่ ฉันควรทำไงดี ”

 

　

ผมปฏิเสธแน่  ผมอยากให้เธอวิ่งหนีไป!

 

 

 

“ฉันควรทำอย่างไร คิดอะไรไม่ออก ควรจะไป แต่…”

 

 

ซูเลตต้า หนีไป! หนีไป! หนีไป! หนีไป!

 

 

 ——————

“ถ้าเธอวิ่งหนี…”

 ——————

 

 

แม้ว่าเธอจะไม่เคยได้ยินเสียงเครื่องจักรอย่างผม

แต่ซูเลตต้าก็ตอบรับคำพูดของผมที่ปรากฎบน “หน้าจอ”

 

 

 

“…ก็จะได้อย่างเดียว ถ้าสู้ก็จะได้สองอย่าง” 　

 

 

ผมประหลาดใจที่ ซูเลตต้าบอกว่าจะไม่หนี

เมื่อผมยังเด็ก ซูเลตต้าร้องไห้ตลอดเวลา

และตอนนี้ซูเลตต้าที่เคยเป็นเด็กขี้แย เอาแต่วิ่งหนี ได้เข้ามาหาผม และกำลังหันมองไปข้างหน้า

 

เปลี่ยนคำพูดของแม่ให้เป็นพลัง
　

 

……ถูกต้องแล้ว ซูเลตต้าเธอโตแล้ว

ไม่ใช่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในตัวผมอีกต่อไป

ผมคิดว่าผมเฝ้าดูแลเธอมานานแล้ว

แต่…ผมก็ถูกสอนโดยซูเลตต้าอีกทีเหมือนกันสินะ

 

 

“เฮ้ แอเรียล ฉันแน่ใจว่าถ้าไปต่อคงได้มากกว่าที่คิดแน่ๆ ฉันจะเรียนหนังสือ และออกเดทกับเพื่อน และรุ่นพี่ในโรงเรียนให้ได้”

　

เยี่ยม ซูเลตต้า

การนับสิ่งที่เธอ “ต้องการ” จริงๆ  มันดีกว่าการมัวนั่งนับสิ่งที่มโนว่า “สูญเสีย” ไปแน่นอน

แม้ว่าเหตุผลที่ผมไปโรงเรียน คือการแก้แค้นของแม่…

แม้ว่าจะเป็นคำพูดของแม่ที่ให้กำลังใจผม…

 

แต่ ซูเลตต้า เธอควรได้สิ่งที่ดีกว่าที่เป็นอยู่นี้…

 

 

 

“ไปกันเถอะ แอเรียล ถ้าเราอยู่ด้วยกันก็ไม่เป็นไร”

 

 

แน่นอนเราอยู่ด้วยกัน

 

เพราะเราคือ  ค ร อ บ ค รั ว . . . 

 

 

 

เพื่อยืนยันว่าผมเห็นด้วย 

ผมกะพริบหน้าจอมอนิเตอร์สองครั้งเป็นการตอบกลับ

 

 

 

จบ โมบิลสูท กันดั้ม แม่มดจากดาวพุธ Ep0.5 

แปล และเรียบเรียงใหม่ จาก https://g-witch.net/music/novel/